معنی ماه پیکر در فرهنگ نامهای ایرانی

آنکه پیکرش چون ماه زیبا و دل انگیز است

معنی ماه پیکر در فرهنگ فارسی عمید

آنکه پیکری زیبا مانند ماه دارد، ماه پیکر درفش: درفش و بیرقی که بر آن نقش ماه باشد، یکی ماه پیکردرفش از برش / به ابر اندرآورده تابان سرش (فردوسی - ۳/۲۰)

معنی ماه پیکر در لغت نامه دهخدا

هرچیز که پیکر آن مانند ماه باشد. (ناظم الاطباء). از اسمای محبوب است. (آنندراج). کسی که پیکرش مانند ماه زیبا و دل انگیز باشد. معشوق زیبا:، ای غالیه زلفین ماه پیکر، عیار و سیه چشم و نغز دلبر.، خسروی (یادداشت به خط مرحوم دهخدا).، زره پوش ترک من آن ماه پیکر، زره دارد از مشک بر ماه انور.، امینی نجار (از لباب الالباب ج 2 ص 42).، بتی ساخته ماه پیکر در اوی، برهنه نه زر و نه زیور بر اوی.، اسدی.، و طلیعۀ بصر او بر ماهرویی افتاد... خوب منظر، ماه پیکر... (سندبادنامه ص 259).، جهان خسرو اسکندر فیلقوس، ز پیوند آن ماه پیکر عروس.، نظامی.، ز مهترزادگان ماه پیکر، بود در خدمتش هفتاد دختر.، نظامی.، تا آنگهی که پیکر ماه است بر فلک، خالی مباد مجلست از ماه پیکران.، سعدی.، صاحب کمال را چه غم از نقص جاه و مال، چون ماه پیکری که در او سرخ و زرد نیست.، سعدی.، جمال ماه پیکر در بلندی، بدان ماند که ماه آسمان است.، سعدی.، چو دور خلافت به مأمون رسید، یکی ماه پیکر کنیزک خرید.، سعدی (بوستان)

معنی ماه پیکر - جستجوی لغت در جدول جو

ماه پیکر

فرهنگ نامهای ایرانی

ماه پیکر

فرهنگ فارسی عمید

ماه پیکر

لغت نامه دهخدا

ماه پیکر

فرهنگ لغت هوشیار

مه پیکر

(دخترانه)

آنکه چون ماه تابان و درخشان است، خوش اندام و زیبا

فرهنگ نامهای ایرانی

ماه زیور

(دخترانه)

زیور و زینت ماه

فرهنگ نامهای ایرانی

ماه پیکر درفش

درفش و بیرقی که بر آن نقش ماه باشد، برای مثال یکی ماه پیکردرفش از برش / به ابر اندرآورده تابان سرش (فردوسی - ۳/۲۰)

فرهنگ فارسی عمید

کوه پیکر

درشت اندام، قوی هیکل

فرهنگ فارسی عمید

مارپیکر

(پَ / پِ کَ)

که پیکری چون مار دارد. به شکل و هیئت مار:
خامۀ مارپیکرش باد رقیب گنج دین
مهره و زهره در سرش درد دوای ایزدی.
خاقانی

لغت نامه دهخدا

ماه پار

مخفف ماه پاره است و کنایه از صاحب حسن و خوش صورت باشد، (برهان)، ماه پاره، خوش صورت و دارای حسن، (ناظم الاطباء)، و رجوع به ماه پاره و مهپاره شود

لغت نامه دهخدا

ماه گیر

(خَ وَ)

ماه گیرنده، گیرندۀ ماه، که ماه را بتواند گرفت، که ماه را گرفتار و اسیر تواند کرد:
گر او را کمندی بود ماه گیر
مرا هم کمندی بود شاه گیر،
نظامی

لغت نامه دهخدا

که پیکر

(کُهْ پَ / پِ کَ)

مخفف کوه پیکر است که فیل و اسب قوی هیکل باشد. (برهان) (آنندراج). کوه پیکر و پیل و اسب قوی پیکر. (ناظم الاطباء). انسان یا حیوانی بزرگ جثه و تنومند:
تهمتن یکی گرز زد بر سرش
که خم گشت بالای که پیکرش.
فردوسی.
پی بازی ّ گوی شد خسرو
بر یکی تازی اسب که پیکر.
فرخی.
هزار اسب که پیکر تیزگام
به برگستوان و به زرین ستام.
اسدی.
برانگیخت که پیکر بادپای
به گرز گران اندرآمد ز جای.
اسدی.
بسا کها که بر آن کوه شاه چوگان زد
به سم ّ مرکب که پیکرش بیابان کرد.
مسعودسعد

مخفف کوه پیکر است که فیل و اسب قوی هیکل باشد. (برهان) (آنندراج). کوه پیکر و پیل و اسب قوی پیکر. (ناظم الاطباء). انسان یا حیوانی بزرگ جثه و تنومند:
تهمتن یکی گرز زد بر سرش
که خم گشت بالای که پیکرش.
فردوسی.
پی بازی ّ گوی شد خسرو
بر یکی تازی اسب که پیکر.
فرخی.
هزار اسب که پیکر تیزگام
به برگستوان و به زرین ستام.
اسدی.
برانگیخت که پیکر بادپای
به گرز گران اندرآمد ز جای.
اسدی.
بسا کها که بر آن کوه شاه چوگان زد
به سُم ّ مرکب که پیکرش بیابان کرد.
مسعودسعد

لغت نامه دهخدا

چاه پیر

دهی است از دهستان حومه بخش اهرم شهرستان بوشهر که در 14 هزارگزی شمال اهرم و 6 هزارگزی خاور کوه قلعه دختر واقع شده است، جلگه، گرمسیر و مالاریائی است و 374 تن سکنه دارد، آبش ازچاه، محصولش غلات، خرما و تنباکو، شغل اهالی زراعت وراهش مالرو است، (از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 7)

لغت نامه دهخدا

کوه پیکر

(پَ / پِ کَ)

هر چیز کلان مانند کوه. (ناظم الاطباء). هر چیز کلان و درشت مانند کوه. (از فرهنگ فارسی معین) :
بر سمند کوه پیکر تندخویان گرم جنگ
همچو آتش گشته پنهان در لباس آهنین.
وحشی (از فرهنگ فارسی معین)

لغت نامه دهخدا

تازه پیکر

(زَ / زِ پَ / پِ کَ)

مجازاً، خوش اندام:
تکاور سمندان ختلی خرام
همه تازه پیکر همه تیزگام.
نظامی

لغت نامه دهخدا

مه پیکر

(مَهْ پَ / پِ کَ)

ماه پیکر. آن که پیکر او چون ماه تابان و درخشان است. با پیکر و اندامی زیبا. زیباروی:
عید منی و شادی می بینم از هلالت
دیوانه ام که جز تو مه پیکری ندارم.
خاقانی.
پریروئی و مه پیکر سمن بوئی و سیمین بر
عجب کز حسن رویت در جهان غوغا نمی باشد.
سعدی (بدایع)

لغت نامه دهخدا

ماغ پیکر

(پَ / پِ کَ)

که پیکری چون ماغ دارد:
برآمد زاغ رنگ و ماغ پیکر
یکی تیغ از ستیغ کوه قارن.
منوچهری.
و رجوع به ماغ شود

لغت نامه دهخدا

ماه پیکر درفش

(پَ / پِ کَ دَ رَ)

در اصل درفش ماه پیکر، یعنی درفشی که صورت ماه بر آن تصویر شده باشد:
یکی ماه پیکر درفش از برش
به ابر اندرآورده تابان برش.
فردوسی.
، کنایه از شب و به عربی لیل خوانند. (برهان). کنایه از شب است. (آنندراج) (انجمن آرا) (ناظم الاطباء)

لغت نامه دهخدا

کوه پیکر

هز چیز کلان و درشت مانند کوه (اعم از انسان یا حیوان مانند: اسب فیل) : بر سمند کوه پیکر تند خویان گرم جنگ همچو آتش گشته پنهان در لباس آهنین

فرهنگ لغت هوشیار